Hawańczyk to bardzo czuły, oddany i zawsze wesoły pies.

Lubi być przytulany i pieszczony, posiada wysoki stopień inteligencji. Lubi znajdować się w centrum uwagi i często o nią zabiega wykonując różne triki, pragnie towarzystwa ludzi.

Jest bardzo wrażliwy na ton głosu.

Hawańczyk ma reputację cyrkowca, prawdopodobnie dlatego, że szybko się uczy i lubi robić różne sztuczki.

Hawańczyk, ostrzega gdy słyszy dziwny odgłos, ale uspokaja się gdy widzi gościa i biegnie go powitać.

ZAPRASZAMY!!!

WZORZEC RASY

wzorzec FCI nr 250 /10. 04. 2006/, wersja angielska

HAWAŃCZYK      FCI-St n° 250

Bichon havanais, havanese, havaneser, bichon hawański, bichón habanero

POCHODZENIE: Zachodnia część basenu Morza Śródziemnego.

Kraj rozwoju rasy: Kuba.

PATRONT: FCI.

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 21.02.2006.

KLASYFIKACJA: Psy ozdobne i do towarzystwa

KLASYFIKACJA F.C.I. :  Grupa 9 Psy ozdobne i do towarzystwa. Sekcja 1 Bichony i rasy pokrewne. Nie podlegają próbom pracy.

ZARYS HISTORII RASY: Rasa pochodzi z zachodniego rejonu śródziemnomorskiego i rozwinęła się wzdłuż wybrzeży Hiszpanii i Włoch. Wydaje się, że psy te zostały dość wcześnie sprowadzone na Kubę przez włoskich marynarzy. Przez pomyłkę, ze względu na najczęstszy kolor tych psów, jakim jest brązowy (kolor tytoniu), zrodziła się legenda o rodzimym pochodzeniu rasy z Hawany, stolicy Kuby. Zawirowania polityczne doprowadziły jednak do całkowitego wygaśnięcia dawnych linii hawańczyków na Kubie. Po nielegalnym wywiezieniu kilku psów z Kuby, ich nieliczne potomstwo przetrwało w USA.

WRAŻENIE OGÓLNE: Hawańczyk jest małym, żywym psem, niskim na kończynach, z długą, obfitą i – milej widzianą – falującą szatą. Jego ruch jest żywy i sprężysty.

ISTOTNE PROPORCJE: Długość kufy (od wierzchołka nosa do stopu) jest równa odległości pomiędzy stopem a guzem potylicznym. Stosunek długości tułowia (mierzonego od szczytu łopatki do końca pośladków) i wysokości w kłębie wynosi 4 :3. FCI-St n° 250 3

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Nadzwyczaj żywy pies; łatwo ułożyć go na psa stróżującego. Czuły, o wesołym usposobieniu, przyjacielski, czarujący, swawolny i nieco skory do błazeństw. Uwielbia dzieci i może bawić się z nimi bez końca.

GŁOWA: Średniej długości; stosunek pomiędzy długością czaszki a długością tułowia (mierzoną od kłębu do nasady ogona) wynosi 3:7.

OKOLICA MÓZGOCZASZKI:

Czaszka: Płaska lub bardzo nieznacznie wysklepiona; szeroka; okolica czołowa słabo rozbudowana. Czaszka widziana od góry jest zaokrąglona z tyłu, a niemal prostopadła i kwadratowa z pozostałych trzech boków.

Stop: Umiarkowanie zaznaczony.

OKOLICA TWARZOCZASZKI:

Nos: Czarny lub brązowy.

Kufa: Zwężająca się lekko w kierunku nosa, ale nie gwizdkowata, ani graniasta.

Wargi: Delikatne, suche, nie obwisłe.

Zgryz: Nożycowy. Cenione uzębienie kompletne. Brak P1 i M3 tolerowany.

Policzki: Bardzo płaskie, nie wystające.

Oczy: Dość duże, w kształcie migdała, brązowe, w jak najciemniejszym odcieniu. Łagodne w wyrazie. Obwódki oczu ciemnobrązowe lub czarne.

Uszy: Osadzone dość wysoko; opadają wzdłuż policzków, tworząc niewielki fałd, który je lekko unosi. Końce uszu są lekko spiczaste. Uszy pokryte włosem, tworzącym długie frędzle. Nie odchylone jak ramiona wiatraka, ani nie przylegające ściśle do policzków.

SZYJA: Średniej długości.

TUŁÓW: Długość tułowia przekracza nieznacznie wysokość w kłębie.

Grzbiet: Górna linia prosta, nieznacznie wysklepiona w okolicy lędźwiowej.

Zad: wyraźnie opadający. FCI-St n° 250 4

Żebra: Dobrze wysklepione.

Brzuch (słabizna): Dobrze podkasany.

OGON: Noszony wysoko, bądź w formie łukowatej, bądź – lepiej – zawinięty na grzbiecie. Okryty jedwabistą szatą, tworzącą długie, jedwabiste frędzle.

KOŃCZYNY

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Proste i równoległe, suche; dobry kościec. Odległość między podłożem a łokciem nie powinna być większa, niż między łokciem a kłębem.

KOŃCZYNY TYLNE: Dobry kościec; umiarkowane kątowanie.

ŁAPY: Nieco wydłużone; małe; zwarte.

CHÓD/RUCH: Zgodnie ze swym wesołym usposobieniem, hawańczyk porusza się uderzająco lekko i elastycznie. Swobodny ruch kończyn przednich w linii prostej pociąga za sobą ruch kończyn tylnych.

SZATA

WŁOS: Podszycie wełniste, słabo rozwinięte; często zupełnie nieobecne. Włos okrywowy bardzo długi (12-18 cm u dorosłego psa), miękki, prosty lub falisty, może tworzyć loki. Jakiekolwiek zabiegi fryzjerskie, wyrównywanie długości włosa przy użyciu nożyczek lub trymowanie, są zabronione. Wyjątek stanowi porządkowanie włosa na łapach, nieznaczne skracanie włosów na czole, by nie zakrywały oczu oraz włosów na pysku, lecz lepiej pozostawić je w ich naturalnej długości.

MAŚĆ: Rzadko jest ona zupełnie czysto biała. Płowa w różnych odcieniach (lekkie przyciemnienia są dopuszczalne), czarna, koloru hawana (brązowo-rudy kolor cygar), koloru tytoniu, rudawo-brązowa. Łaty we wspomnianych kolorach są dopuszczalne. FCI-St n° 250 5

WYSOKOŚĆ:

Wysokość w kłębie: Od 23 do 27 cm.

Tolerowana: od 21do 29 cm.

WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.

ISTOTNE WADY :

• Brak typu w wyrazie ogólnym.
• Graniasta lub gwizdkowata kufa, której długość nie jest identyczna z długością czaszki.
• Oczy drapieżnego ptaka; zbyt głęboko osadzone lub wyłupiaste; częściowa depigmentacja obwódek powiek.
• Zbyt długi lub krótki tułów.
• Prosty, nie noszony nad grzbietem ogon.
• „Francuski” front (nadgarstki ustawione zbieżnie, łapy odstawione na zewnątrz).
• Zniekształcone tylne łapy.
• Twardy, rzadki włos; krótka szata (z wyjątkiem szczenięcej); szata po zabiegach fryzjerskich.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

• Agresja lub nadmierna nieśmiałość.
• Depigmentacja nosa.
• Dolny lub górny prognatyzm.
• Ektropium, entropium; depigmentacja jednej lub obydwu obwódek powiek.
• Wysokość powyżej lub poniżej norm, zawartych we wzorcu.

Każdy pies, przejawiający fizyczne lub psychiczne nieprawidłowości, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.